Μεγάλε όταν τα πράματα σφίξουν είναι ο καθένας για την πάρτη του...

Και οι πέντε έμεναν περίπου στην ιδία γειτονιά-ένα δρόμο πάνω ένα δρόμο κάτω- κανένας δεν θυμόταν πως ακριβώς είχε «κολλήσει» αυτή η παρέα , απλά θυμόταν ότι ήταν όλοι μαζί…

Μαζί στο δημοτικό μαζί στο γυμνάσιο, στο λύκειο βρεθήκαν σε διαφορετικά σχολεία αλλά πάλι μαζί ήταν, στα ιδία φροντιστήρια, μαζί και οι  πέντε στα ουφάδικα  και αυτοκόλλητοι στους καφέδες .

Εκείνη την περίοδο τους πηρά πρέφα και εγώ , δεν κάναμε παρέα ήμουν πολύ μικρότερος τους αλλά τους ήξερα όλους και σχεδόν τα πάντα γι’αυτους «οι τζεδες είναι αδέρφια» έλεγα και έτσι φαινόταν σε όλους.

Αργότερα πέρασαν στο πανεπιστήμιο, στην Αθήνα οι δυο , Θεσσαλονίκη οι άλλοι δυο και ο πέμπτος έμεινε να σπουδάσει εδώ στα Γιάννενα και πάνω που νόμιζες ότι η παρέα θα σκορπίσει αυτοί  εκεί Χριστούγεννα ,Πάσχα, καλοκαιριά όλοι μαζί πάλι και οι πέντε. Έτυχε να βρεθώ κάποια Χριστούγεννα στο μαγαζί που σύχναζαν, σήκωναν μόνοι τους το μαγαζί στον αέρα.

Έχασα τα ίχνη τους όταν μετακόμισα από την γειτονιά, σήμερα συνάντησα σε ημιεπαγγελματικό ραντεβού έναν εκ των πέντε και κάτσαμε με άλλους δυο από την δουλεία να πιούμε ένα τσίπουρο, δεν μπόρεσα να κρατηθώ και τον ρώτησα «η υπόλοιπη παρέα που βρίσκεται  ρε Άκη»

Κατάλαβε ποιους εννοούσα χαμογέλασε και είπε  «Μεγάλε όταν τα πράματα σφίξουν δεν υπάρχει παρέα είναι ο καθένας για την πάρτη του»

«Τσακωθήκατε ρε» τον ρώτησα

«Χειρότερα» μου λέει....«απλά χαθήκαμε»